Procestechniek van de Droomfabriek: De omhelzing.  [english: ]

Ik weet niet waar ik was. Het leek een vrij neutrale omgeving, wat eigenlijk een onzinnige uitspraak is want iedere omgeving is in principe neutraal; de gebeurtenissen ín die omgeving geven het een bepaalde kleur, en de levende wezens die zich in die omgeving bevinden. Maar is dat ook niet onzinnig? Is bijvoorbeeld een omgeving met veel grote loofbomen neutraler dan een omgeving met enkel lage fruitbomen? Of zijn wij mensen altijd de polarisators van de omgeving?

Laat ik het herformuleren: waar ik mij bevond deed mij achteraf, toen ik wakker was, denken aan een Sketchup omgeving. Verschillende tinten steen: gebroken wit, lichtgrijs, een wat dooraderd donkerder grijs, zwarte lijnen, en het licht leek overal even sterk te zijn. Waren er bomen? Ik weet het niet meer. Was het binnen, buiten? Geen idee. Misschien was er een kantoorplant. Waarschijnlijk is het onbelangrijk, en toch wil ik het weten. Want hoe kwam Sepp opeens het verhaal binnen?
Ik was in een omgeving, een vrij onbestemde, lichtgrijzige driedimensionale omgeving en waarom ik daar was, is mij ook onbekend, en opeens liep Sepp het verhaal binnen en we omhelsten elkaar innig en ik voelde een intense warmte en ik dacht: hij is speciaal hier gekomen om mij te troosten en ik voelde me getroost.

Meteen daarna werd ik wakker, en de troost was meteen weg en ik voelde me vooral verward. Even vroeg ik mij af, ik vraag het mij nog steeds af – maar niemand weet dit natuurlijk, niemand kán dit weten – of doden je kunnen bezoeken in je dromen. Dus niet dat het beeld van die persoon in je dromen komt door je eigen brein, maar dat er daadwerkelijk een soort geest van de dode jou hoogstpersoonlijk kan komen opzoeken, en dat de enige toegangspoort de droom is.
Want hoe kan het anders, dat hij er zo opeens was. En al weet ik niet meer waar ik was, en met wie, maar zijn verschijning kwam zo ontzettend onverwachts, compleet out of the blue was hij daar en die omhelzing…

Naarmate ik meer over deze droom nadacht, waren er wel wat dingen die het plotselinge verschijnen toch zouden kunnen verklaren.
1. Misschien had ik in de dagen daaraan voorafgaand aan hem gedacht.
2. Tijdens de omhelzing twijfelde ik even aan de oprechtheid van zijn troostgebaar.
3. Ik was al dagen aan het bedenken waarover ik als eerste zou schrijven, hij is al kandidaat sinds drie jaar.
4. Toen hij nog leefde, dook hij ook af en toe opeens op zonder af te spreken.

Punt 2 moet ik toelichten:
Zo’n 6 jaar geleden was ik met Fabiënne, een vriendin van me, naar de film in Eye. Het was een lange, oude, wat langdradige film, maar dat kwam waarschijnlijk vooral omdat we een paar glazen wijn bij het eten hadden gedronken, en we wat moeite hadden onze ogen open te houden.
Vlak voor de film zou beginnen, we zaten vrij hoog in de zaal, zagen we Sepp en zijn goede vriendin Clara binnen komen.
Na afloop liepen we de grote trap af richting foyer, en daar zaten ze al aan een biertje. Het was laat, en al is Klotestad een wereldstad, veel zaken sluiten op ouderwets boertige tijden, en dus bleven we maar kort. De ontmoeting met Sepp was onverwacht, en we vonden het allebei heel leuk elkaar weer te zien, dus onze omhelzing was oprecht en stevig (en in pre-pandemische tijd, mind you).

Toen we gezamenlijk door het station liepen, zij moesten alledrie terug naar D4-701, ik woonde wat dichterbij in de R-buurt, had Sepp het hoogste woord, en complimenteerde me nogmaals met dat ik er zo goed uitzag. En meteen daarop vroeg hij me, of ik niet met hem mee naar huis wilde… Ik voelde me daar wat ongemakkelijk bij, ik voelde dat hij dit met een seksuele bedoeling vroeg. Ik had die interesse niet naar hem toe, plus van Clara had ik het idee dat zij meer met hem wilde, dan hij met haar. En alhoewel hij daar niet verantwoordelijk voor is, vond ik het toch wel wat ongepast om dan zo’n voorstel te doen, in haar bijzijn. Ook vond ik het lastig, dat ik op die manier opeens in een concurrentiepositie met haar werd geplaatst. Dat was me wel eerder overkomen met anderen, en dat liep nooit goed af. Voor mij.

Ik reageerde ontwijkend, zei dat ik de volgende dag weer vroeg naar mijn werk moest. Sepp sputterde wat tegen, ik negeerde het, en zij snelden naar de laatste trein.

-

Dit gebeuren lijkt mij een heel passend droommodel: de waar gebeurde innige omhelzing, de heus oprechte vriendschap en de later wat geilige Sepp, en het feit dat hij nu bijna drie jaar geleden overleed door zelfdoding, tijdens de eerste lockdown, een feit dat nu overal sort of herdacht wordt.
Want wat gebeurde er precies tijdens die droom?

Ik was in die omgeving, en opeens was Sepp daar. We omhelsden elkaar innig. Op het moment dat onze lichamen elkaar raakten, dacht ik in een split second: heeft hij nou een stijve, voel ik dat goed? En in diezelfde seconde voelde ik me schuldig over dat ik zo wantrouwend was. En de stijve, als het er al één geweest was, was weg. En toen volgde de intense troost.

Dat ik mij tijdens de droom heel even schuldig had gevoeld over mijn mogelijke wantrouwendheid, vond ik vervelend maar wel verhelderend. Hoewel ik nooit boos was over zijn wat onbeholpen versierpoging in de tunnel, was het toch wel een zoveelste moment dat een man met wie ik bevriend was, dit wilde omzetten in seks. En hoewel daar niets mis mee hoeft te zijn, want waarom niet als je dat allebei wilt, was het voor mij toch meer dan een opmerking. Juist omdát ik het zo vaak had meegemaakt, op allerlei manieren, door familie zelfs, zijn mannen voor mij snel onveilig.
En het is belachelijk dat ik me daar schuldig over voel. Ik zou me helemaal niet schuldig moeten voelen daarover. Niemand zou zich schuldig moeten voelen, als je huiverig bent omtrent iemands motieven, vooral niet als je eerdere ervaringen daartoe aanleiding geven.

-

En dit allemaal in hoogstens een halve minuut droom.

Nu vraag ik me alleen nog af, waar ik dan was in die droom. Was het misschien een soort DallE mix, van het moment in Eye, ergens tussen de trap en de tafeltjes, hier en daar een plant, met het moment in de saaie, fel en zonder schaduwen verlichte stationstunnel? Had mijn brein een poging gedaan het redelijke midden te vinden van de omgevingen? Was het misschien, als een ChatGPTerige droomversie te rade gegaan bij de ontelbare keren dat ik in vergelijkbare omgevingen, óf omstandigheden verkeerde? En is dat dan nog neutraal te noemen?
Ik vind het al jaren echt erg jammer, dat je je dromen niet kunt opnemen, want ik wil dingen weten.

[english text beneath drawing]

Process technology at the Dream Factory: The embrace.

I don't know where i was. It seemed a pretty neutral environment, which is actually a nonsensical statement because every environment is basically neutral; the events ín that environment give it a certain colour, and the living things that are in that environment. But isn't that nonsensical too? For example, is an environment with many large deciduous trees more neutral than one with only low fruit trees? Or are we humans always the polarisers of the environment?

Let me rephrase: where i found myself reminded me of a Sketchup environment, afterwards when i was awake. Different shades of stone: off-white, light grey, a somewhat veined darker grey, black lines, and the light seemed to be equally strong everywhere. Were there trees? I don't remember. Was it inside, outside? No idea. Maybe there was an office plant. It's probably unimportant, and yet i want to know. Because how did Sepp suddenly enter the story?
I was in an environment, a rather indeterminate, light-grey three-dimensional environment and why i was there is also unknown to me, and suddenly Sepp walked into the story and we embraced each other intimately and i felt an intense warmth and i thought: he has come here especially to comfort me and i felt comforted.

When i woke up, the comfort was immediately gone and i felt mostly confused. For a moment i wondered, i still wonder - but of course nobody knows this, nobody can know this - if dead people can visit you in your dreams. So not that the image of that person in your dreams comes through your own brain, but that some kind of spirit of the dead person can actually come to visit you most personally, and that the only gateway is through the dream.
Because how else could it be that he was there so suddenly. And though i don't remember where i was, and with whom, but his appearance was so incredibly unexpected, completely out of the blue he was there, and that embrace....

As i thought more about this dream, there were some things that might explain the sudden appearance after all.
1. Maybe i had been thinking about him in the days prior.
2. During the embrace, i briefly doubted the sincerity of his comfort gesture.
3. I had been thinking for days what i would write about first, he has been a candidate for three years already.
4. When he was alive, he would also pop up from time to time without appointment.

Point 2 i must explain:
About six years ago, i was with Fabiënne, a friend of mine, at the movie in Eye. It was a long, old, somewhat drawn-out film, but that was probably mostly because we’d had a few glasses of wine with dinner, which caused us some trouble keeping our eyes open.
Just before the film was due to start, we were sitting quite high up in the auditorium, we saw Sepp and his good friend Clara enter.
Afterwards, we walked down the grand staircase towards the foyer, and there they were already having a beer. It was late, and even though Klotestad is a metropolis, many things close at old-fashioned peasant times, and so we stayed only briefly. Meeting Sepp was unexpected, and we both really enjoyed seeing each other again, so our embrace was genuine and firm (and in pre-pandemic time, mind you).

As we walked together through the station, all three of them had to go back to D4-701, me living a bit closer in the R-neighbourhood, Sepp had the highest word, complimenting me once again on how good i looked. And right after that, he asked me, if i didn't want to go home with him... I felt a bit uncomfortable with that, i felt he was asking this with a sexual intention. I didn't have that interest towards him, plus from Clara i thought that she wanted more with him, than he wanted with her. And although he is not responsible for that, i felt it a bit inappropriate to make such a proposal then, in her presence. I also found it awkward that i was suddenly placed in a competitive position with her in that way. That happened before with others, and it never ended well. For me.

I reacted evasively, saying i had to go to work early the next day. Sepp sputtered a bit, i ignored it, and they hurried to the last train.

-

This event seems a very fitting dream model to me: the true story of the close embrace, the really sincere friendship and the later somewhat horny Sepp, and the fact that he died by suicide almost three years ago now, during the beginning of the pandemic, that is now sort of remembered everywhere.
Because what exactly happened during that dream?
I was in that environment, and suddenly Sepp was there. We embraced each other intimately. The moment our bodies touched, i thought in a split second: does he have a boner now, do i feel that right? And in that same second, i felt guilty about being so suspicious. And the boner, if it had been one, was gone. And then followed the intense comfort.

That during the dream i had felt very briefly guilty about my possible mistrustfulness, i found annoying but enlightening. Although i was never angry about his somewhat awkward attempt at seduction in the tunnel, it was yet another moment when a man i was friends with wanted to turn this into sex. And while there is nothing wrong with that, because why not if you both want it, for me it was more than a remark. Just because i had experienced it so many times, in all sorts of ways, through family even, men are quickly unsafe for me.
And it's ridiculous that i feel guilty about that. I shouldn't feel guilty about that at all.
No one should feel guilty, if you are hesitant about someone's motives, especially if your past experiences suggest it.

-

So all this in at most half a minute's dream.

Now i just wonder where i was in that dream. Was it perhaps a kind of DallE mix, of the moment in Eye, somewhere between the stairs and tables, a plant here and there, with the moment in the dull, brightly and shadowless lit station tunnel? Had my brain attempted to find the reasonable middle of the environments? Had it perhaps, like a ChatGPTish dream version, been pondering the countless times i've been in similar environments, or circumstances? And can that still be called neutral?
For years, i've found it a real shame that you can't record your dreams, because i want to know things.

back to top