Voor vermoeide buurtgenoten, moskeegangers, passanten met een lekke band sta je hier heerlijk uitnodigend je best te doen. Zonder achterpoten, want daar ben je klaarblijkelijk doorheen gezakt. Wat meteen het probleem – waarom neemt niemand je mee naar huis? – verklaart.
Als de moede mens zich eenmaal in je heeft laten zakken, komt deze nooit meer overeind.
In de paar dagen dat je daar nu staat, is het gaan regenen en stormen. Meerdere busjes stopten toen ze je zagen staan, maar trokken snel weer op toen ze je gebrek ontdekten. Facebookgroepen wijdden posts aan je eenzame bestaan, zodat er misschien toch nog iemand zich over je zou ontfermen. Eén man waagde zich op het puntje van je zitting om een selfie met zijn hond te maken.
En om je straatwaardigheid nog eens te benadrukken, kreeg je graffiti, geheel in stijl met je wat gruizige zwartwit.
Terwijl de stad aan je voorbijtrekt, denk je aan de player, die zich nu op een dure loungehoekbank uitstrekt met zijn kersverse liefde aan zijn zijde. En aan de vrouwen en mannen die hij daarvóór op jouw flanken bereed. Of waren de eigenaren vrij stevig en hevig en begaf je het al na één nummertje?
Ik zie eerder een paar jongens voor me, gamend, lachend, en in de hitte van het spel één die bovenop je springt, en hoppa: finito. Ze hebben nog een tijdje op je gezeten, maar ook zij kwamen bijna niet meer overeind uit je zachte hoek.
Je werd op straat gezet.
Hoe dan ook, Bank, je staat er mooi bij.
Morgen word je opgehaald door de vuilnismannen. Stiekem hoop ik nog op een slimmerik met een goed idee. Iemand die zich bekommert om je welzijn.
Of dat er een betonwagen zich over je uitstort, zodat je vormen voor altijd hier en ter plekke bewaard zullen blijven.
Requiem for a Couch
For tired neighbours, mosque goers, passers-by with a flat tire, you are doing your best in a wonderfully inviting way. Without hind legs, because you obviously fell through that.
It immediately explains the problem: why nobody takes you home.
Once the tired human has lowered itself into you, it will never rise again.
In the few days that you have been standing there, it started to rain and storm. Several vans stopped when they saw you, but quickly moved on when they discovered your flaws. Social media groups dedicated posts to your lonely existence, so that maybe someone would take care of you after all. One man ventured on the edge of your seat to take a selfie with his dog.
And to emphasize your streetworthiness once again, you got graffiti, completely in style with your somewhat gritty black and white.
As the city passes by, you think of the player, who now stretches out on an expensive corner lounge sofa with his new lover by his side. And to the women and men he rode on your flanks before. Or were the owners quite firm and fierce, and did you already break after one number?
Rather, I envision a few guys, gaming, laughing, and in the heat of the game one jumping on top of you, and hoppa: finito. They sat on you for a while, but they too hardly got up from your soft corner.
You were put out on the street.
Anyway, Couch, you look great.
Tomorrow you will be picked up by the garbage collectors. Secretly I still hope for a smart person with a good idea. Someone who cares about your well-being.
Or that a concrete truck pours over you, so that your forms will be preserved here, on the spot, forever.
back to top