Het was een grijze, waterkoude zaterdag in januari. Zo’n dag dat ik me het liefst verstopte in de capuchon van mijn jas. Ik had niet veel zin de straat op te gaan, maar ik had een pakje op te halen en dat laat je je niet twee keer zeggen, dus met frisse tegenzin wandelde ik naar de sigarenzaak een buurtje verderop.
Ik ging van A naar B. Er was niets aan de hand. Ik liep daar slechts, ik deed niets opmerkelijks of vreemds, ik was aanwezig zoals iedereen aanwezig kan zijn, lopend van de ene plek naar een andere.
De sigarenzaak ligt aan een straat waar een paar keer per week ook markt is. Toen ik bij de straat aan kwam, zag ik dat het inderdaad markt was, de winkel lag vlak achter het begin van die markt. Bij de eerste kraam stonden een paar marktkooplui, ik merkte dat ze naar me keken, ik hoorde niet of er iets gezegd werd, ik lette er verder niet zo op, minding me own business en ik haalde het pakje.
En ik liep terug, precies dezelfde route, weer langs de markt en op dat moment werd ik even keihard op mijn hart getrapt. De 3 mannen stonden er nog, ik had slechts hun vormen ontwaard ergens in mijn rechter ooghoek, ik was mij bewust van hun aanwezigheid. Alsof ik onbewust toch ergens door getriggerd was, misschien was het door hun kijken op de heenweg, ik weet het niet.
In mijn voorbijlopen zei één van de mannen:
“Ik dacht dat ik naar een mooie vrouw stond te kijken, maar wat heb die een klotezooi op d’r harses.”
Mijn capuchon was nog even af, want winkel en warm en wachten en beleefdheid en zo. Waarschijnlijk zat mijn haar raar van achter, dat zou goed kunnen. En nu kun je denken, tja ach en wee, whatever, laat ze lullen. Ware het niet, dat ik al jaren al dit soort shite krijg, en hoe zo is dat okee?
Wat me het meest raakte, was de manier waarop hij het zei. Ik ben bijna doof aan mijn rechteroor, hij stond een eind verderop aan mijn rechterzij, hetgeen betekent dat hij het expres keihard zei, zodat zowel de omstanders als ik het goed zouden horen.
Ik vraag me altijd af: wat is de reden hiervoor? Ik ken de man niet, nooit gezien, dus met mij heeft het niets te maken. Dan heeft het iets met hém te maken. En al blijft het voor mij slechts gissen: misschien voelde hij zich vanwege mij onbekende redenen ongemakkelijk, en probeerde de aandacht van zichzelf af te leiden en gebruikte mij daarvoor.
Of misschien had hij in mijn eerste voorbijgang iets gezegd, en heb ik dat niet gehoord en dus ook niet gereageerd, en uit vele eerdere ervaringen weet ik, dat veel mannen er niet zo goed tegen kunnen, als ze denken dat ze genegeerd worden (terwijl je het misschien gewoon niet hoorde…).
En ik, ik ben een makkelijke prooi. Altijd en overal ben ik alleen, dus de kans dat ik lastiggevallen word is groter, dan mensen die vaak met anderen op straat zijn. Ik ben niet groot, niet breed, geen man… maar ja, wat doe je er aan?
Ik liep gewoon door, deed alsof ik niets hoorde. Daar ben ik heel goed in geworden, door de jaren heen.
Om de hoek sjorde ik mijn capuchon weer op mijn klotezooihoofd, en volgde mijn voetstappen terug naar huis. Waar ik daarna wekenlang bijna niet meer uit wilde, alleen als het echt moest. En het ging al zo geweldig met me (not).
Ik maakte een MannenAfzeikAnimatiefilmpje. En schreef een boze instagrampost, met de wens dat zijn marktkraam zou affikken, als het even kon met hem erbij.
En nu, iedere keer dat ik langs de markt kom (dat is heel weinig), check ik of er mannen staan. Afhankelijk van hoe ik me voel, loop ik dan langs of probeer ik nog een omweg te vinden. Van alle markten thuis, zeg maar. Misschien vind je dit overdreven. Maar dan weet je nog niets van alle andere keren in mijn leven dat ik – vaak veel ergere – bullshit over me heen kreeg op straat of andere openbare plekken, werd aangerand, gepest, afgezeken. En dat dat bij elkaar optelt.
Ik ga het allemaal opschrijven. Nee, niet echt leuk, maar wel noodzakelijk.
Market
It was a gray, watery Saturday in January. One of those days when I preferred to hide in the hood of my jacket. I didn't feel like going out into the street, but I had a package to pick up and you don't have to say that twice, so with fresh reluctance I walked to the tobacconist's one block away.
I went from A to B. There was nothing wrong. I just walked there, I didn't do anything remarkable or strange, I was present as anyone can be present, walking from one place to another.
The shop is located on a street where several times a week there is also a market. When I arrived at that street, I saw that it was indeed a market day; the shop was just behind the beginning of that market. At the first stall there were a few market vendors, I noticed they were looking at me, I didn't hear if anything was being said, I didn't pay much attention to it, minding me own business and I got the package.
And I walked back, exactly the same route, past the market again and at that moment I was kicked hard on my heart. The 3 men were still there, I had only seen their shapes somewhere in the corner of my right eye, I was aware of their presence. As if I had subconsciously been triggered by something, maybe it was their watching on the way there, I don't know.
As I passed by, one of the men said:
"I thought I was looking at a beautiful woman, but what a mess she has on her head."
My hood was off for a while, because shop and warm and waiting and courtesy and all that. My hair was probably weird in the back, that could very well be. And now you can think, oh well, whatever, let them talk. Were it not that I've been getting shit like this for years, and how is that okay?
What touched me most was the way he said it. I'm almost deaf in my right ear, he was standing some distance away on my right side, which means he said it loudly on purpose, so that both the bystanders and I would hear it well.
I always wonder: what is the reason for this? I don't know the man, never seen him, so it has nothing to do with me. Then it has something to do with him. And although it remains only a guess for me, maybe he was uncomfortable for reasons unknown to me, and tried to divert attention from himself and used me for it.
Or maybe he had said something in my first passing, and I didn't hear it, so I didn't respond, and I know from many previous experiences that many men don't take it very well when they think they're being ignored (while maybe you just didn't hear them…).
And me, I'm easy prey. Always and everywhere I am alone, so the chance of being harassed is greater than people who are often on the street with others. I'm not tall, not wide, not a man... but what can you do about it?
I just kept walking, pretending I didn't hear anything. I've gotten really good at that over the years.
Around the corner, I pulled my hood back on my messy head and followed my footsteps back home. Where after that I almost didn't want to go out for weeks, only if I really had to. And I was already doing so great (not).
I made a PissOnMenAnimation. And wrote an angry Instagram post, wishing that his market stall would burn to the ground, if possible with him in it.
And now, every time I pass the market (which is very little), I check for men. Depending on how I feel, I either walk past or try to find another detour. At home in all markets, so to speak. You may find this exaggerated. But then you don't know anything about all the other times in my life that I was bombarded with – often much worse – bullshit on the street or other public places, assaulted, bullied, abused. And that adds up.
I'm going to write it all down. No, not really nice, but necessary.
back to top