Zodra je de dop afschroeft, en het bloed vloeit, ook daar waar het niet gaan kan, de zee splitst, het graan wijkt, de dagen verzengen en het zwijgen wacht.
Je denkt aan de dag dat je alles wilde geloven. Dat het nooit ochtend zou worden, dat de nacht eindeloos voortduurde, het dansen, het drinken, de vrijheid, de liefde.
Je ijlt.
Vreemde types bezoeken je dromen. Ze duwen, trekken, duwen je vooruit, achteruit, tegen een hek, mee de bosjes in. Je worstelt totdat je in de straten verstrikt wakker wordt. Als je om je heen kijkt, blijkt alles van witte lakens gemaakt te zijn. Je kijkt naar je voet, je benen, je romp… alles is ingezwachteld.
Je bent een mummie.
Denk aan de mug. De lamp. Deurknop. Hoe de straat op gaan, tussen de mensen zijn, de schepselen.
Er liep net een opgezette kat, computergestuurd. Zijn bekje was rechthoekig. Een man riep hem, en zwaaide naar hem. De kat zag hem niet, want hij keek naar jou.
En jou alleen.
Moon sick
As soon as you unscrew the cap, and the blood flows, even where it cannot go, the sea splits, the grain gives way, the days scorch and silence awaits.
You think about that day you wanted to believe everything. Instead, the darkest hour went on for ever. You are delirious. Strange entities visit your dreams. They push, pull, push you forward, backward against the fence into the bushes, you struggle until you wake up tangled in the streets.
If you look around you, everything appears to be made of white sheets, you look at your feet, your legs, your whole body … everything is bandaged.
You are a mummy.
Now, think of the mosquito, the lamp, a doorknob, how to move, how to be among the people, the creatures.
A computer controlled stuffed cat just passed by. It’s mouth was rectangular. A man called, and waved at the cat. It did not see him, because… it was looking at you.
Only you.
And you alone.