Tram 12 ri slachthuis [english: Tram 12 di slaughterhouse]
tekst begint onder video; de video is een (English) hoorspelfragment uit de Radio Klotestad radiovideoshow (2022)
We kennen de beelden.
Het boemelt wat. Het is warm en rozig. Koppen en ledematen steken uit kieren en wat men ramen zou kunnen noemen. Je zou in slaap kunnen vallen.
Of je weet wat er aan het eindpunt is of niet, dat waar je bang voor bent komt dichterbij.
De tram stopt.
De zon schijnt.
Maar de zwarte vlekken op mijn eens zo lichte ziel verduisteren het zicht. Het doek valt, zou je kunnen zeggen. Maar er is geen doek, geen kans, geen tijd meer om na te denken. En dus doe ik dat ook niet.
Als de receptioniste haar hand uitsteekt om mijn brief aan te nemen, steek ik werktuigelijk de mijne uit, als wilde ik haar de hand schudden.
Reflecteer jezelf.
Mijn ziel reflecteert slechts anderen.
Het donker zuigt dieper en dieper naar binnen, totdat ik stik in een duisterder zwart, een niets, een vacuüm waarin ik ergens ben. Maar waar? Waar ben ik nog, in deze shit oceaan van jargon, deze strontpoel van drijvende gedachten, onuitgesproken angst, ontkenning van mij?
De ontmoedigde gezichten in de ontvangsthal spreken boekdelen. Een grote man loopt me bijna omver. Het zicht werd hem ontnomen door de zware donderbui rond zijn denken.
Vee. We zijn vee.
In de wachtruimte zwijgen we.
Een zacht goedemorgen wordt met een hoofdknik, soms een glimlach begroet. Ik wil praten, maar het is er te stil. Men luistert mee. En ik word al opgehaald.
Een gesprek dat maar geen gesprek wil worden.
Meerdere keren onderbreekt de jonge vrouw mij. Zodra ik mijn mening dreig te gaan geven over mijn werkloosheid, snoert ze mij de mond. We denken hier in kansen, zegt ze. Ik houd mijn mond. Ik wil haar een dilemma voorleggen. Weer onderbreekt ze mij. Ik voel de druk, maar ik houd mijn mond. Dan klapt er iets, iemand slaakt een gil.
"Security!"
Alle lichten vallen uit, de pc van de klantmanager dooft met een aflopende zoemtoon. Vrij snel gaat de noodverlichting aan. Ik mag gaan.
Door de stroomstoring ligt het openbaar vervoer plat. Ik wandel door het park; de kraaien roepen naar elkaar zodra ze me zien. In de drukke stad laveer ik tussen de toeristen door naar de openbare bibliotheek, waar je in alle rust en gratis kunt zitten, met uitzicht over Klotestad. Gestrande reizigers met hetzelfde plan en een groep toeristen staan achter mij te kletsen. Hun scherpe stemmen storen me niet meer. Ik heb de stilte van het slachthuis in mij.
"What a lovely view!"
Vond ik de trap naar de bovenste verdieping maar. De uitweg. Steeg ik maar boven het glazen plafond, naar boven, naar boven, steeds verder. Niet de diepte zien, niet het vliegtuig tegen de berg parkeren, niet de sprong wagen, niet blijven hangen.
Een paar miljoen mensen zonder stroom, geen tram, geen trein, geen metro.
Het begint te regenen.
De tijd tikt, de druppels glijden langs het dikke glas.
Hoe wonderlijk: ik zie de seconden droog, de seconden nat.
Steeds opnieuw: de seconden droog, de seconden nat.
Als het water je tot de lippen stijgt, dan tel je in stappen, uren, tellen, maanden, zonnevlagen, maanverschijningen. Hoe korter de tellen, hoe langer de stappen. Ik wil grote stappen nemen. Ik heb haast. Honger naar kennis. Dorst naar vrijheid. Maar ik leef onder de dekens. Mediteer, masturbeer, pimp je gedachten, denk in kansen.
De lichten gaan weer aan.
Ik check mijn social media.
De letters vliegen over het schermpje, één woord blijft me bij: rondvaartboot. Zoveel verdiepingen lager varen ze langs. De bijna buitenaardse platbodems met zoveel mogelijk glazen bekapping, zodat er wat te zien valt voor de mensen en de camera’s aan boord. Waar voor je geld. De schipper die zijn standaard grap aan het eind van de vaart – achtentachtig prachtige grachten – inzet om de klomp weer gevuld te krijgen met fooien.
Note to self: bereken hoeveel mensen ze dagelijks vervoeren, de kosten en het normale loon van de schipper. En of het dan erg is als je hem geen fooi geeft.
Het is koud geworden. Ik moet gaan.
Tram 12 di slaughterhouse
We know the images.
It’s idling a bit. It’s warm and languid. Heads and limbs stick out of cracks and what might be called windows. You could fall asleep. Whether you know what is at the end or not, what you fear is getting closer.
The tram stops.
The sun is shining.
But the black spots on my once bright soul obscure the view. The curtain falls, you might say. But there is no curtain, no chance, no time to think. And so i don’t.
When the receptionist reaches out to take my letter, I mechanically extend mine, as if to shake her hand.
Reflect yourself.
My soul only reflects others.
The dark sucks in deeper and deeper, until I suffocate in a darker black, a nothingness, a vacuum in which I am somewhere. But where? Where am I, in this shit ocean of jargon, this cesspool of floating thoughts, unspoken fear, denial of me?
The discouraged faces in the lobby speak volumes. A big man almost knocks me over, his sight obscured by the heavy thunderstorm around his mind.
Cattle. We are cattle.
In the waiting area we do not speak.
A soft good morning is greeted with a nod, sometimes a smile. I want to talk, but it's too quiet. People are listening. And I'm already being picked up.
A conversation that just doesn't want to be a conversation.
Several times the young woman interrupts me. As soon as I threaten to give my opinion about my unemployment, she shuts me up. We think in opportunities here, she says. I keep my mouth shut. I want to present her with a dilemma. She interrupts me again. I feel the pressure, but still I keep my mouth shut. Then a sudden bang, someone lets out a scream.
"Security!"
All the lights go out, the client manager's PC goes out with a descending buzz. The emergency lighting comes on pretty quickly. I can leave.
Public transport is shut down due to the power outage. I walk through the park; the crows call to each other as soon as they see me. In the busy city I navigate between the tourists to the public library, where you can sit in peace and for free, with a view over Klotestad. Stranded travelers with the same plan and a group of tourists stand chatting behind me. Their sharp voices don't bother me anymore. Within me is the silence of the slaughterhouse.
"What a lovely view!"
If only i could find the stairs to the top floor. The way out. If only I rose above the glass ceiling, up, up, further and further. Don't see the depth, don't park the plane against the mountain, don't take the plunge, don't linger.
Many million people without electricity, no tram, no train, no metro.
It starts to rain.
Time is ticking, the drops slide along the thick glass.
Amazing: I can see the seconds dry, the seconds wet.
Again and again: The seconds dry, the seconds wet.
When the water rises quickly, you count in steps, hours, seconds, moments, months, solar flares, moon appearances. The shorter the beats, the longer the steps. I want to take big steps. I’m in a hurry. Hunger for knowledge. Thirst for freedom. But i live under the covers. Meditate, masturbate, pimp your thoughts, think in opportunities.
The lights go back on.
I check my social media.
The letters fly across the screen, one word stays with me: tour boat. They sail past many floors below. The almost alien flat bottoms with as much glass cover as possible, so that the people and the cameras on board can see as much as possible. Value for your money. The skipper who uses his standard joke at the end of the trip – achtentachtig prachtige grachten – to get the clog filled with tips again.
Note to self: calculate how many people they transport daily, the costs and the normal wage of the skipper. And if it’s bad to not tip him.