Kluizenaarsweekend nummer zoveel

Zo slaat het zevenuur de onverbiddelijke slagboom
Van de dageraad,
En draagt de dromenlast tot in het hart,
Het hoofd dat rust tot niets,
Het niets dat drumt tegen het slaapbeen,
De oorverdovende stilte veegt de trommelvloer aan
Met alles dat ruist.

Het suist.

En we vliegen zoals we nog nooit vlogen,
Onder het tapijt,
Achter de plinten,
Het behang geplakt.

De schaamteloze tegenliggers, de deurdrangers,
De nachtwachten in onze vermoeide bovenkamers
Leggen ons hun saaie taken op:
Lang wachten in een apatisch houtskelet.
Slaan in kussens.
Oneindig artikelen delen.
Seriekijken.
Bouwen aan meterloze schermen.

De ruiten aan diggelen gooien
Zou beter zijn
Dan dit niets.